تأثیر توانایی مدیریتی بر کارایی سرمایه‌گذاری

کارایی سرمایه‌گذاری به صورت مفهومی، به معنی پذیرش پروژه‌هایی با ارزش فعلی خالص مثبت است و منظور از ناکارایی سرمایه‌گذاری، گذر از این فرصت‌های سرمایه‌گذاری (سرمایه‌گذاری کمتر از حد) و یا انتخاب پروژه‌هایی با خالص ارزش فعلی منفی (سرمایه‌گذاری بیش از حد) است. یکی از پدیده‌های که بر کارایی یا عدم کارایی سرمایه‌گذاری تأثیر ویژه‌ای دارد، توانایی مدیریتی است. توانایی مدیریتی دارای دو جنبه مثبت و منفی است. بر اساس جنبه مثبت آن و براساس دیدگاهی تحت عنوان دیدگاه قراردادهای کارا انتظار می‌رود که هر چقدر مدیران از توانایی بیش تری برخوردار باشند بهتر می‌توانند بازده و ریسک پروژه‌های سرمایه‌گذاری را برآورد نمایند. علاوه بر این چنین مدیرانی پیش بینی که از درآمد و هزینه این پروژه‌ها داشته دقیق تر می‌باشد. بطور کلی در چنین دیدگاهی پروژه‌های انتخابی آنها کارا تر می‌باشد و از طرف دیگر بر اساس دیدگاه منفعت طلبی، مدیران توانا تاکید زیادی بر جایگاه خود داشته و در نتیجه ممکن است پروژه‌های را انتخاب نمایند که در وهله اول منافع آنها را تامین نماید. بنابراین ممکن است پروژه‌های سرمایه‌گذاری را انتخاب کنند که از کارایی لازم برخوردار نباشد..